Ca' Rezzonico - muzeum to stanowi bez wątpienia najważniejsze miejsce na mapie zwiedzającego Wenecję miłośnika oświecenia, jest ono bowiem w całości poświęcone XVIII-temu wiekowi. We wnętrzu barokowego pałacu podziwiać możemy dzieła malarskie, porcelanę, meble oraz zapierające dech w piersi żyrandole ze szkła produkowanego na wyspie Murano. Wśród porcelany uwagę zwraca wspaniała kolekcja filiżanek, wśród obrazów - kolekcja dziełPietra Longhiego. Zaprezentowane tuż obok siebie, stanowią przekrój życia codziennego bardziej i mniej zamożnych mieszkańców XVIII-wiecznej Wenecji, wraz z ich rozrywkami czy słabościami. W Ca'Rezzonico podziwiać możemy również freski Giambattisty Tiepola.
Muzeum znajduje się w dzielnicy Dorsoduro, koszt biletu to 12 euro (ulgowy 9,5 euro).
![]() |
Pietro Longhi "Rodzina patrycjuszy", 1752, Ca' Rezzonico |
Muzeum znajduje się w dzielnicy Santa Croce, koszt biletu to 10 euro (ulgowy 7,5 euro).
"Rodzina" XVIII-wiecznych ubiorów w Palazzo Mocenigo |
Santa Maria Gloriosa dei Frari - chociaż ta prosta z zewnątrz bazylika, wchodząca w skład kompleksu franciszkańskiego, wybudowana została już w XIII wieku, we wnętrzu znajduje się jedno z najbardziej intrygujących, moim zdaniem, dzieł późnego neoklasycyzmu - mauzoleum Antonia Canovy. Ma ono formę piramidy, w stronę której uchylonych drzwi zmierzają pochylone, pełne melancholii i dostojeństwa postaci ubrane w antykizujące szaty. Po lewej stronie drzwi umieszczony został anioł z rozpostartymi skrzydłami i postać leżącego, również skrzydlatego lwa To monumentalne dzieło pierwotnie zaprojektowane zostało przez Canovę jako miejsce pochówku serca Tycjana. Finalnie projekt wykorzystany został jednak dopiero przez jego uczniów, którzy uczynili z niego miejsce pochówku serca samego rzeźbiarza, który zmarł w 1822 roku. Dzieło to doskonale oddaje nastrój "cichej wielkości i szlachetnej prostoty", w którym tak lubowali się artyści neoklasycyzmu.
Bazylika znajduje się w dzielnicy San Polo, bilet wstępu kosztuje 3 euro (ulgowy 1,5 euro).
Fragment mauzoleum Canovy |
Kościół Santa Maria di Nazareth (chiesa degli Scalzi) - ten zbudowany ok. 1660 roku kościół, znajdujący się tuż przy dworcu Santa Lucia, zachwyca już samą fasadą: niezwykle bogatą, a jednocześnie pełną harmonii. Pełne przepychu wnętrze jest jednonawowe, z dwoma rzędami kaplic bocznych. Podziwiać w nim możemy m.in. freski autorstwa Giambattisty Tiepola, weneckiego malarza rokokowego, oraz rzeźby autorstwa XVIII-wiecznego artysty Giuseppe Toretto.
Kościół znajduje się w dzielnicy Cannaregio, wstęp jest darmowy.
Wnętrze kościoła degli Scalzi |
Caffè Florian - ta bez wątpienia najsłynniejsza kawiarnia w Wenecji jest jednocześnie najstarszą w całych Włoszech - założona została bowiem już w 1720 roku. Instytucja kawiarni sama w sobie jest zresztą niezwykle XVIII-wieczna, ponieważ to właśnie wtedy narodził się zwyczaj spotkań towarzyskich przy kawie, przez co kawiarnie stały się niezwykle ważnymi ośrodkami życia społecznego. Caffè Florian słynie również tego, że kawą raczyły się w niej niegdyś takie osobistości jak Goethe czy lord Byron.
Kawiarnia znajduje się przy placu św. Marka.
![]() |
Sala chińska w Caffe Florian (jako że w tym miejscu niestety jeszcze nie byłam, zdjęcie pochodzi z Wikipedii) |
Teatro La Fenice - nazwa teatru nawiązuje do odradzającego się z popiołów mitycznego feniksa. Wybudowany on został w 1792 roku, po pożarze teatru San Benedetto. Jednak i sam teatr La Fenice był w stanie odrodzić się jak feniks z popiołów po dwóch pożarach, które strawiły go kolejno w 1837 i 1996 roku. Fasada teatru utrzymana została w stylu neoklasycystycznym. Wnętrze, wzorowane na tym, które powstało dopiero w wieku XIX, zachwyca przepychem utrzymanym w prawdziwie weneckim stylu, pełnym malowideł i złoconych detali. Muszę przyznać, że o ile nie przepadam za XIX-wiecznymi, kapiącymi złotem wnętrzami, o tyle w La Fenice nie czułam się nimi ani trochę przytłoczona, co było bez wątpienia zasługą tej właśnie "weneckości", której przepych wydaje się niewymuszony i pełen lekkości.
Teatr znajduje się w dzielnicy San Marco, przy Campo San Fantin.
![]() |
Wnętrze teatru La Fenice (źr.) |
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz